يادداشت
عليرضا حسيني
محرم امسال هم مانند سالهاي پيش با عزاداريها و صداي سنج و طبل و مرثيه آغاز شد. نالهها، ضجهها و يادآوري فاجعه مظلوميت حسين(ع)، فرزندان او و يارانش داغ شيعه را تازه كرد. اما به راستي هدف خون اباعبدالله(ع) و يارانش چه بود؟ مگر نه اين بود كه آزادگي را به شيعيان بياموزد. مگر نه اين بود كه فرزندان اين سرزمين آموخته بودند و يكي از بزرگترين دلايلي كه باعث شد وجبي از خاك خود را به دست دشمن ندهيم همين آزادگي و شور و حرارت محرمي و عاشورايي بود.
محرم يعني انسانيت، بيداري، هوشياري، مسلماني، قدرت، اخلاق، ايمان، عشق.
شايد بهتر باشد در كنار همه عزاداريها و صداهاي عاشورايي به فلسفه عاشورا بيشتر بينديشيم و راههاي درك عميقتر را در محرم و محرميان بيابيم و چه بهتر در اين راه خودسازي را پيشه كنيم. بينديشيم كه محرم در اين سالها به ما چه داده است.
محرم همين جملهها و مقالات و اشارات نيست. محرم تنها فرياد مرثيه و طبل و خاك بر سر ريخته شبزندهداران نيست؛ محرم نداي حسين شهيد است و بس.
شنبه 5 آذر 1390 - 14:27