پاي منبر معرفت
حجت الاسلام داود كميجاني
کوفتن به طبل اختلاف
در تعاليم اسلامي وحدت جامعه مسلمين امري مهم و بسيار حياتي قلمداد شده است، در همين راستا قرآن در آيات متعددي، مسلمانان را به وحدت و دوري از اختلاف و هر کاري که اختلاف برانگيز باشد امر نموده است.
«همگي به ريسمان خدا (قرآن) متوسل شويد و متفرق نشويد و به ياد بياوريد نعمت خداوند را بر خود آن هنگام که با يکديگر دشمن بوديد، پس بين قلبهاي شما الفت ايجاد نمود، پس به نعمت [و لطف] او برادر شديد و...» [1]
در اين جهت احاديث متعددي از پيامبر(ص) و حضرت علي(ع) نيز وارد شده، از جمله آنکه حضرت امير ميفرمايند:
«بدان هيچ کس از من بر اتحاد و همبستگي در امت محمد(ص) حريص تر نيست، من در اين کار خواستار پاداش نيکو... و بازگشت به جايگاه نيکو هستم.»[2]
وحدت گرايي در فعل و قول و عمل اهل بيت(ع) نيز يک سيرة ثابت و ملموس بوده است. هيچيک از ائمه به اختلاف افکني در بين امت اسلامي دستوري ندادهاند، حتي سکوت 25 سالة حضرت علي(ع) براي حفظ وحدت امت اسلامي بوده است، لذا ما نيز با وجود تأکيد بر حقانيت اهل بيت(ع) و پيروي جدي از مکتب و مذهب حقة آنان، بايد مروج وحدت بين مسلمانان باشيم و نبايد به خود اجازه دهيم که با بيمسئوليتي، بر طبل اختلاف بين شيعه و سني کوفته و با توهين بيجا به مقدسات يا محترمان اهل سنت، به اصطلاح «آب به آسياب دشمن بريزيم».
گاه ديده ميشود که واعظ يا مرثيه خواني در اوج احساسات، به بعضي از افرادي که نزد اهل سنت محترم هستند، ناسزاگويي ميکند که اغلب با تأييد حضار نيز همراه ميگردد، غافل از اينکه، اين عمل (نعوذ بالله) زمينة ناسزاگويي متقابل بر اهل بيت(ع) را ايجاد مينمايد و در مقابل نيز از اين کدورت و اختلاف دستاورد مثبتي به بار نميآيد؛ چنانکه حضرت علي(ع) ميفرمايند:
«بيگمان در ميان گذشتگان و آيندگان بشري، هرگز خداوند با وجود اختلاف، خيري را ارزاني کسي نداشته و نميدارد».[3]
سهشنبه 23 آذر 1389 - 10:37